باغ اندیشه پر از عطر

وچه سرمایی بود وچه تاریک زمستان پر از خاطره با زوزه باد

همچو گرگی که مرا تشنه بلعیدن بود ،ودر آن دور که من کودک

نو ،پا بودم ناگهان شمع گلستان دلم شد، خاموش وکسی آمد

وشد، همه جا من چو شقایق به بیابان تنها، وچه شبها که

ز، اشگ چشمم همه جا روشن بود، ودل کوچک من پرغم

بود،گوئیا بین من و هرکه کنار من بود مایلها فاصله بود

ودلم می لرزید وقتی از سوز ،دلم ،می بارید ،

وگلویم به غمی همچون کوه تابه مرز خفگی زیر فشار وچه

گویم که کسی با ،غم ،من کار نداشت ،بگذریم از آنروز

وچه سازی که به اقبال من آهنگ نواخت ومرا مرحله ای

سنگین بود سوز غم برجانم ،دل جانم بفشرد ،وچه من در

پی گمشده ام سر گردان وچه در آتش وآه حسرت ، روزها

سوختم ودم نزدم ونمیدانستم وچه نادان بودم وچه دانا

گشتم ،از مسیری که گذشتم در عمر، وکسی را که مرا همره و

مونس باشدتاکه پرواز کنم من بااوونوشتم من ازآن مرغک

تنها که سفر کردو برفت ونوشتم که دلش بند نمی شدآنجا

ونوشتم که به مرغی می گفت برویم از اینجا وچه غافل

باشیم که بمانیم وگزینم سکنا ونوشتم من از آن مرغ که

جاماندونرفت وچه تنها بی کس روی پیشانی ایوان حیاط

ونوشتم من از آن ماهی تنگ نوروز که دلش در تپش رایحه

دریا بود وچه می کرد در آن تنگ بلور وچه ناگاه پرید او

بیرون وگرفتم اورا توی آن تنگ رهایش کردم وکسی آمد

وگفت دیشب از توی قفس مرغک من پر زدو رفت ،ونوشتم

من از آن مور که که درشهد عسل مدفون شد واز آیینه وهم

شانه ومو واز آن پیر خردمند که نابینا بود وازآن جاهل بینا

که خرد را گم کرد ونوشتم که چه موسی در پی پیر خرد

ره پیمود ونوشتم من ازآن غاز سفید که به مرغان جهان

سرور شد ونوشتم که زنی بقچه غم را می شست در شبی

تار وسیاه کوچه لبریز هیاهو تا صبح

وصدایی که زمین را لرزاند وصدایی که زمان را لرزاند

وکسی را دیدم که دلش بند به بند پوسیده باغ اندیشه او

دستخوش باد هوا ،وکسی را دیدم که به مردم می گفت

باغ اندیشه چرا؟پژمرده وتعجب کردم

وکسی گفت :شما بیمارید وکسی گفت :شما بی عارید

باغ اندیشه پر از عطر نفسهای بهار زیباست آسمان

غرق نفسهای دعاست

ابروباد ومه خورشید وفلک در کارند

در کجای کارید ،ذهن را باید شست

تا جهان دار جهان را بینی

همه جا او با ماست

وقت کار است وتلاش دست دردست

زندگی هدیه الطاف خداست

زندگی بس زیباست

صدیقه اژه ای

شیدای اصفهانی مدیر وبلاگ شیدای اصفهانی